Pies i dziecko – o tym, jak dbać o dobrą relację na tej linii, o odpowiedzialności osób dorosłych i bezpiecznej zabawie dziecka z czworonogiem opowiada Barbara Klasik-Przychodzeń, trener, behawiorysta, autorka książek o relacji dzieci z psami oraz właściciel ośrodka szkoleniowego „Piesełkowo” w Rudzie Śląskiej.
Właścicieli psów małych można z grubsza podzielić na trzy kategorie: pierwsi z dumą obserwują swego ratlerka jazgocącego na rottweilera, drudzy porywają malca na ręce widząc spokojnego dużego psa na smyczy, trzeci – i tych niestety jest najwięcej – nie patrzą, co robi ich pies – jest mały, więc wszystko mu wolno.
„Ale czy kto kiedy słyszał, by pies zrobił coś złego dzieciom swego pana” pytał Konrad Lorenz w wydawanej wiele razy książeczce „I tak człowiek trafił na psa”.
Wielu z nas serdecznie rozbawiła informacja, że na podstawie badań naukowcy potwierdzili to, o czym wie z praktyki każdy psiarz – zwierzak w okresie dojrzewania staje się trudniejszy, buntowniczy niczym dorastający nastolatek.
W zwyczajnej codziennej czy treningowej sytuacji spokojnie wypowiedziane „nie” powinno być dla psa tylko informacją, że źle zrozumiał nasze polecenie lub zachowuje się w sposób, którego akurat w tej chwili nie akceptujemy.
W tak zwanych dawnych dobrych czasach niejedno dziecko dowiadywało się jeszcze przed pójściem do szkoły, że przy stole należy siedzieć tak jak na koniu – czyli trzymać łokcie przy sobie.
To ciągle aktualne problemy naszych psów, wprawdzie znajdziecie tu – i nie tylko tu – wiele informacji, jak nauczyć spokojnego pozostawania, ale każdy pies jest inny – i z każdym można pracować inaczej.
Jak dobrze to znamy – idziemy na spacer, nasze zwierzątko węszy zawzięcie, czy trzymane na długiej lince czy puszczone luzem, zajmuje się przede wszystkim badaniem otoczenia.
Pomiędzy blokami, stawianymi w Krakowie pól wieku temu, zostawiono dość miejsca na boisko i zieleń – niewielka górka w zimie służy dzieciakom do zjazdów na sankach, a przez cały rok jest także miejscem spacerowym dla psów.
Kiedy decydujemy się na wzięcie pod nasz dach szczeniaka danej rasy, powinniśmy wcześniej bardzo dokładnie poznać, co to za rasa, jakie ma potrzeby, wymagania, aby był to w pełni świadomy wybór rasy psa.
Na pewno niejeden raz widzieliście dziecko domagające się czegoś w sposób trudny do zaakceptowania – najpierw dopominanie się, potem krzyk, a wreszcie rzucanie się na podłogę w sklepie, gdy mama odmawia zakupu kolejnej zabawki, czekoladki czy jajka-niespodzianki.
Czy pandemia może nam pomóc zrozumieć psie potrzeby, a może inaczej: czy pomoże nam pojąć, co się dzieje, gdy pies nie ma zaspokojonych swoich potrzeb?
Wiemy już dobrze, w jaki sposób wprowadzać i wyprowadzać gości tak, aby pies nie poczuł się w roli nieustraszonego obrońcy (teksty Gość w domu psa i o psach z adopcji).
W kilku zamieszczonych tu ostatnio artykułach znajdziesz informacje o problemach, jakie może – chociaż oczywiście nie musi – stwarzać pies, który dopiero odnajduje się w świecie człowieka.
Niech mi wybaczy mój sąsiad, jeśli to przeczyta – jestem pełna uznania za to, że przygarnął malutką suczkę, ale drażni mnie, że już co najmniej od roku to właśnie zwierzątko szarpie się z jazgotem do wszystkich przechodzących osiedlowym chodnikiem.
Jeśli z jakiegokolwiek powodu pracujemy tylko w domu i decydujemy się przygarnąć zwierzaka, to i tak od samego początku musimy go nauczyć pozostawania w samotności.
Najgorszą krzywdą, jaka moglibyśmy wyrządzić psu adoptowanemu z przytuliska czy azylu byłoby oddanie zwierzęcia z powrotem – no bo oczekiwaliśmy samych przyjemności, a tu doszły dodatkowe codzienne obowiązki.
W poprzednim felietonie, o kolędach śpiewanych w środku lata, pisałam o skutkach drażnienia psa pozostawionego w aucie, o tym, jak silnie psy odbierają nasze emocje, także podczas jazdy.
“Znowu cieczka w klatce obok…”, “Jakbym nie miał hodowlanej suki, to bym ją wysterylizował, bo potem pies się tylko męczy”, “Mogłaby chociaż nie chodzić z tą suczką po okolicy…” Często się to słyszy z ust osób, które mają niekastrowane samce na osiedlu.
Wystarczy jakikolwiek starannie przez media rozdmuchany przypadek pogryzienia człowieka przez psa, aby niejeden nasz bliźni patrzył ze zdecydowaną niechęcią nawet na prześlicznie rozmerdolonego cavaliera.
Pierwsze miesiące w życiu szczeniaka powinny być przeznaczone na oswajanie wszelkich dziwnych zjawisk, które nasze zwierzątko, dorastające wśród ludzi, nie na bezludnej wyspie, prawdopodobnie może napotkać na co dzień.
Częstym zwyczajem mieszkańców osiedli wysokich bloków, zwłaszcza tych ustawionych dawniej, wśród trawników i drzewek, jest dokarmianie ptaszków – czym się da.
Na pewno oglądając filmy z zawodów sportowych podziwialiście psy chodzące „na kontakcie”, wpatrzone w twarz przewodnika, tak naprawdę reagujące na nieznaczne sygnały niezauważalne dla widowni.
Chociaż za budynkiem kanadyjskiego psiego hotelu szalała śnieżyca, trzeba było stareńkiego jack russella wyprowadzić na wybieg – ten domowy pies nie załatwiłby swoich potrzeb w zamkniętych pomieszczeniach.
