Zdecydowanie najlepiej zrezygnować i z „czekaj” i z „zostań” – za często używamy tych słów zamiennie, i to zupełnie nieświadomie i zupełnie przypadkowo. W efekcie pies albo nauczy się tej samej reakcji na dwa rozmaite słowa, albo będzie reagował na sytuację – czyli na przykład na odejście przewodnika, gdy już sam zawarował.
Pogoda nas nie rozpieszcza przesadnie – nie tylko ta za oknem; osłabienie wiosenne czai się za progiem, depresje pocovidowe i jakie tylko jeszcze możliwe także dają nam szkołę.
Dobrze ponad ćwierć wieku temu pewien niepolski hodowca i trener owczarków belgijskich malinois pokazywał na wielu filmikach swoją pracę ze szczeniakami.
Gdy człowiekowi brakuje cierpliwości w codziennym życiu z psem, czy podczas treningu, to efekty mogą być opłakane… Czasem tak bardzo opiekun chce dokonać czegoś „na szybko”, że nie patrzy na skutki uboczne.
Nie ma dwóch takich samych psów, gdyby nasze zwierzaki nie różniły się tak bardzo własną, oryginalną osobowością, nawet w tej samej rasie, nawet z jednego miotu – szkolenie straciłoby cały urok.
Można by się długo spierać, jakie hasło należy najmocniej wpoić psu, tak, aby zawsze, niezależnie od tego, co dzieje się dookoła, zareagował prawidłowo, zgodnie z naszymi wymaganiami.
Niemal pół wieku temu, gdy owczarki niemieckie z niegdysiejszej NRD bywały wzorem spokoju i zrównoważenia, a sylwetką zdecydowanie bardziej przypominały protoplastę rasy, udało mi się wprowadzić pod mój dach właśnie taką psicę.
Jak dobrze to znamy – idziemy na spacer, nasze zwierzątko węszy zawzięcie, czy trzymane na długiej lince czy puszczone luzem, zajmuje się przede wszystkim badaniem otoczenia.
Pomiędzy blokami, stawianymi w Krakowie pól wieku temu, zostawiono dość miejsca na boisko i zieleń – niewielka górka w zimie służy dzieciakom do zjazdów na sankach, a przez cały rok jest także miejscem spacerowym dla psów.
Praca z dwoma psami, już dorosłymi, z których każdy ma własnego przewodnika i opanowane bodaj podstawowe posłuszeństwo, wydawałaby się bardzo łatwa – ale to tylko pozory.
Ogłoszony nie tak dawno dzień psa ratowniczego przyniósł więcej dobrych myśli o czworonożnych pomocnikach człowieka – nawet wśród ludzi, którzy na co dzień patrzą na psy bez specjalnej sympatii.
Wybór należy do nas – oczywiste, że szybciej zrobimy postępy, jeśli trener skupia się na pracy z tylko jednym psem, koryguje natychmiast każdy błąd, jednak uważam, że na szkoleniu indywidualnym nie można pracy zakończyć.
Nagradzanie psa zabawą – w jaki sposób bawisz się ze swoim psem – to chyba najbardziej kłopotliwe pytanie, stawiane właścicielom zwierzaków na placu treningowym.
Jeżeli chcesz, aby twój dorosły pies aportował z radością i pasją, na boisku sportowym i na każdym spacerze także – nie wychodź ze szczeniakiem z domu bez kilku zabawek i co najmniej pięciometrowej linki.
Podziwiamy na psich zawodach siedzące przy nodze zwierzątka, oczekujące na jedno hasło, po którym startują jak rakieta po wyrzucony przedtem przedmiot.
Wśród wielu zabaw, proponowanych psu, jest także przeciąganie się gryzakiem, szmatką, aportem na sznurku lub jakimkolwiek innym, byle wystarczająco długim i odpornym na rozerwanie przedmiotem.
Jeżeli wypracowaliśmy dobry kontakt ze zwierzakiem, pies umie siadać, warować, trzymać, podnosić, aportować i wskazywać dotknięciem nosa każdy dowolny przedmiot, to możliwości wspólnej zabawy w domu są nieograniczone.
Lubisz wszystkich gości, także przychodzących zdecydowanie nie w porę, bez uprzedzenia, wybierających krzesło, na którym zechcą usiąść i poprawiających ustawienie twoich ulubionych bibelotów?
I pasterze i myśliwi od tysięcy lat wiedzieli doskonale, jak chętnie i bez specjalnego nagradzania młody pies naśladuje zachowania starszego, doświadczonego psa.
Zdecydowanie lepiej, zwłaszcza podczas przygotowywania psa do startu w jakichkolwiek zawodach posłuszeństwa, opracować tak sytuacje treningowe, aby pies nie miał możliwości popełnienia błędu.
Wprawdzie niektórzy właściciele zwierzaków nadal za nagrodę uważają brak kary lub co najwyżej byle klepnięcie, i to po głowie, ale być może w pracy są nagradzani podobnie, pozostają wyrazy współczucia.
Nauka poruszania się swobodnie w określonym dystansie, bo przecież podczas codziennych spacerów nie trzeba wymagać od psa chodzenia na baczność, tak jak na zawodach.
Gdy czytam opisy coraz bardziej skomplikowanych urządzeń, służących do osłodzenia psiej samotności, do zajęcia psa czymś bez naszego udziału, coraz częściej chcę zapytać właścicieli – po co im ten pies?
