Nosem.pl Pies w domu Syzyfowe prace dla psa?
Pasjonowałam się ongiś mitologią grecką; dziś już nie pamiętam dokładnie, za ile i jakich grzechów Syzyfa skazano, ale wiem, że praca bez bodaj najmniejszego sukcesu, nie przynosząca żadnego efektu, ot, takie wybieranie sitkiem wody z oceanu, jest najgorszym zajęciem dla człowieka. Dla psa także.
Także przyjrzyjmy się zabawkom, zachowującym się niczym głaz, wymykający się z rąk Syzyfa niemal na samym szczycie.
Karma dla psów o wrażliwym układzie pokarmowym ze skłonnością do alergii
Suplement na stawy dla psów
Kość do żucia z dodatkiem łososia, kryla i małża nowozelandzkiego
Zdarza się, że szczeniak próbuje złapać ustawicznie uciekający ogon. Zdarza się także, że zwierzę jest dla idiotycznego żartu zachęcane do łapania własnego ogona. Takie próby należy natychmiast przerywać i absolutnie nie wolno ich prowokować! Kręcenie się za ogonem, początkowo przypadkowe, służące bodaj zwróceniu na siebie uwagi lub wynikające ze stresu spowodowanego nagłą zmianą warunków życia czy sytuacją skrajnie trudną dla zwierzęcia, zbyt łatwo przekształca się w nerwicę natręctw. I wtedy pies już nie jest w stanie przerwać wirowania w kółko, często połączonego z gryzieniem własnego ogona. Oduczenie dorosłego psa kręcenia się za ogonem to naprawdę trudna i długa praca. Maniakalne wirowanie może też mieć tło chorobowe – takie już nieuleczalne przypadki opisywał Nicholas Dodman („Pies, który kochał zbyt mocno”).
Jeśli rzucimy do rzeczki kamyk, to niekoniecznie przekonamy zwierzątko, że pływanie jest czymś interesującym, czymś korzystnym. Kamyk pójdzie na dno; pies szybciej lub później zrezygnuje z prób znalezienia i pochwycenia w zęby, no i skok do wody nie zostanie skojarzony z sukcesem, z pochwyceniem uciekającej zdobyczy. Podobnie rzucanie kulek śnieżnych nie pomoże w nauce aportowania, co najwyżej przekona psa, że nasze gesty i polecenia niczemu szczególnemu nie służą. Śniegowa kulka, nawet jeśli pies zdoła ją odnaleźć i chwycić, szybko rozpuści się w pysku – to naprawdę niezły sposób na poinformowanie psa, że zabawa w aportowanie nie ma najmniejszego sensu.
Znacznie gorzej, jeśli podarujemy naszemu najlepszemu przyjacielowi ogromną piłkę – tak dużą, że nie może chwycić jej w zęby ani przytrzymać łapami, a wszelkie próby wskoczenia czy zatrzymania uciekającej piłki kończą się niepowodzeniem. Psia ekscytacja będzie rosnąć bez możliwości odreagowania – to jeden z najlepszych sposobów do wypracowania na własne życzenie nadpobudliwości u zwierzęcia.
Karma sucha cielęcina z łososiem dla psów dla psów dorosłych
Bezzbożowa karma wołowina z łososiem dla szczeniąt i psów młodych
Suplement wspomagający prawidłową pracę układu ruchu
Od dłuższego czasu szukam dla mojego azylowego Malutka odpowiedniej zabawki. Niedużej, bo Malutek naprawdę jest malutki, wykonanej z miękkiego materiału, bo Malutkowi sporo zębów już ubyło, no i koniecznie – nie piszczącej! Piszcząca zabawka to znowu sygnał dla psa –„nie przestawaj gryźć, bo ofiara jeszcze żyje i może uciec, jeśli wypuścisz ją z zębów”. Owszem, taka zabawka może na długo zająć naszego zwierzaka, ale nauki spokojnego trzymania aportu, bez podgryzania, na pewno nie ułatwi. A poza tym ja lubię ciszę w domu.
Choćby takie, jak automatyczne wyrzutnie piłek, mające służyć do zabawy i zmęczenia zwierzaka pozostawianego na długie godziny w samotności? Gdybym nie miała dość czasu na wspólne zabawy z psem, na długie spacery razem, to kupiłabym pluszaka – zostaje bez problemu na dwanaście godzin i dłużej, na spacery wyprowadzać nie trzeba, starczy odkurzyć co jakiś czas.
Jednak na pierwsze miejsce w rankingu najgorszych zabawek zasługują bezapelacyjnie błądzące laserowe światełka. Uciekające światełko bywa używane częściej podczas zabawy z kotem – ale w trakcie takiej zabawy także należałoby co jakiś czas naprowadzić światełko na coś, co zwierzę może złapać czy zjeść. Kot poluje samodzielnie, ale i dla kota zdecydowanie lepsza byłaby zabawka uciekająca na wędce. Psa niestety także można zainteresować poruszającą się świetlną plamką, a potem to światełko zaprogramować na poruszanie się podczas naszej nieobecności. I to już jest naprawdę praca gorsza od syzyfowej – światełko ucieka, nie można go złapać, dotknąć, przytrzymać, powąchać. Tego rodzaju „zabawka” szybko może prowadzić do obsesji, uzależnienia i gonienia cieni; wszelkie samorzutne zainteresowanie psa poruszającymi się plamkami świetlnymi trzeba od razu przerywać.
Duża pluszowa zabawka, owszem, może osłodzić samotność naszego Burka, jest się do czego przytulic i komu obgryzać uszy, ale prawdziwa zabawa zaprzyjaźnionych psów to ustawiczne pościgi, także tłamszenie się, pozorowane walki przy pełnym kontakcie ciałem, przeciąganie symbolicznej namacalnej zębami zdobyczy. Zawsze to zabawa wspólna, z elementami zachowań łowieckich, z okazywaniem wzajemnej życzliwości. Nasze psy są nadal zwierzętami socjalnymi, polują i bawią się razem.
No to albo pracujmy razem z naszym psem i bawmy się razem w nagrodę, albo kupmy – dla siebie – pluszowego pieska. Syzyfowe prace pozostawmy ludziom, i to tylko za karę.
