Spaniel kontynentalny miniaturowy - Papillon, Phalene

Krótka historia rasy

Papillon to odmiana spaniela kontynentalnego ze stojącymi uszami. Oprócz tej odmiany, jest także phalene – ten spaniel kontynentalny nie ma stojących uszu, ale zwisające. I  to jest jedyna różnica pomiędzy papillonem a phalene. Spaniel kontynentalny ma pochodzenie belgijsko-francuskie; rasa powstała na skutek miniaturyzowania  spanieli myśliwskich. Wzorzec papillona zatwierdzono w roku 1934, a trzy lata później powstał wzorzec odmiany phalene. Dzisiaj istnieje jeden wzorzec spaniela kontynentalnego miniaturowego, z podziałem na obie odmiany (przy opisie głowy, gdyż jak wspomniano wyżej, jedyna różnica tkwi w uszach).

Do czego rasa została wyhodowana?

Miniaturowy spaniel miał być dobrym psem do towarzystwa; ozdobą na królewskich dworach, na których traktowany być często „jak maskotka” do głaskania.

Jaki jest papillon?

To mały, ozdobny spaniel, ale bardzo odważny i temperamentny. Pełen wdzięku, ale zarazem bardzo mocny. Żywy, inteligentny, ruchliwy i ciekawski. Ruch papillona jest elegancki i płynny. Papillony bardzo dobrze sprawdzą się w sporcie np. w agility. To psy, które kochają aktywność. Mimo, że klasyfikuje się je jako psy ozdobne, to nie są stworzone do leżenia na kanapie przez większość czasu. Potrzebują zabawy z opiekunem, aktywnego spędzania chwil, urozmaiconych spacerów. Są bardzo przyjacielskie i łatwo przywiązują się do człowieka. Papillon to pies wrażliwy i czujny.

Do czego ten pies się nie nadaje?

Do przesiadywania od rana do wieczora samemu. Dla papillona najważniejsza jest bliskość ukochanego człowieka. Zrobi wiele, aby zdobyć jego uwagę. Warto to wykorzystać podczas szkolenia, podczas sportu. Nie ma nic cenniejszego dla tego miniaturowego spaniela, niż wspólne spędzanie czasu z człowiekiem na dobrze poprowadzonej zabawie, czy długim, ciekawym spacerze.

Warto zwrócić uwagę na…

Papillon przywiązuje się bardzo do swojego opiekuna. Należy więc uważać, aby przywiązanie nie przerodziło się u niego w zaborczość. Trzeba odpowiednio wychować miniaturowego spaniela, aby potrafił uszanować przestrzeń człowieka i nie chodził za nim krok w krok (bo ma ku temu tendencje). Chociaż papillon nie lubi samotności, to dobrze poprowadzony osobnik, nauczy się na jakiś czas zostawać spokojnie w domu. Trzeba uważać na to, aby nie zaniedbać czasu socjalizacji. Jeśli będzie trzymać się papillona „pod kloszem”, może wyrosnąć na lękliwego, nerwowego psa.