Beagle
Krótka historia rasy
Mówi się, że psy gończe, w tym „beaglowate”, były używane do polowań już w czasach starożytnych. Ksenofon wspomina w swoich pismach o niewielkich gończych psach, które polowały na zające. Zdają się to potwierdzać ceramiki z IV wieku przed naszą Erą, które przedstawiają psy bardzo przypominające rasę „beagle”. Jednak naprawdę głośno o beaglach zrobiło się w XIV wieku w Wielkiej Brytanii. Zaczęto korzystać z pomocy tych niewielkich psów przy polowaniach na lisy, króliki, zające. Beagle szybko zdobył uznanie na królewskim dworze. Jak podaje wzorzec FCI, „sądzi się, że beagle powstał w drodze selekcjonowania najmniejszych foxhoundów do polowania z pieszym myśliwym, najczęściej na zająca. Do dzisiaj wykorzystywany jest do polowań w sforach, często organizowanych przez rozmaite stowarzyszenia i instytucje”.
Do czego rasa została wyhodowana?
Psy te były używane do polowań. Pracowały w sforach. Myśliwy kroczył za psami, które wskazywały mu, gdzie jest zwierzyna, goniąc po śladzie. Beagle jest jedną z najstarszych brytyjskich ras psów myśliwskich, która początkowo była wykorzystywana w polowaniu na króliki i lisy.
Jaki jest beagle?
To odważny pies myśliwski, energiczny i czujny. Inteligentny i przyjacielski. Powinien mieć zrównoważony temperament. Nie powinien być agresywny, czy też bojaźliwy. Ten pełen wigoru pies będzie zawsze chętny do aktywnych zajęć. Sprawdzi się w wielu sportach kynologicznych. Warto zapewniać mu sporą dawkę ruchu oraz organizować zajęcia męczące psi umysł. To wrażliwy pies, potrzebujący pozytywnych wzmocnień w szkoleniu. Jeśli będzie ostro traktowany, może stać się niesforny albo zamknąć się w sobie i nie chcieć mieć większego kontaktu z tak traktującym go człowiekiem. Beagle to nie pies, od którego możemy oczekiwać zawsze bezwzględnego posłuszeństwa, bo jeśli poczuje ciekawy zapach, może „zapomnieć o całym świecie”. Warto jednak rozwijać wspólną relację i uczyć go komend. Cierpliwie i konsekwentnie. Najlepiej wybrać się już ze szczeniakiem do dobrego psiego przedszkola, gdyż może to bardzo pomóc w przyszłości.
Do czego ten pies się nie nadaje?
Beagle nie nadaje się do przesiadywania całymi dniami na kanapie, w dodatku w samotności. To ruchliwy, gończy pies. Nie wystarczą mu krótkie spacery wokół domu czy bloku. Znudzony, samotny beagle może zacząć głośno wyć lub szukać sobie zajęć w domu „na własną łapę”. Potrzebuje aktywnych zajęć z człowiekiem. Potrzebuje towarzystwa! To pies, który od wieków żył w sforach…
Warto zwrócić uwagę na…
Beagle bardzo interesuje się zapachem, który jest wokół niego. Może więc uciekać opiekunowi. Warto zapewniać mu „węchowe atrakcje” np. można śmiało wybrać się na nosework. Warto dbać o wspólne zajęcia ruchowe, zacieśniać relację na linii pies-człowiek.
Grupa FCI: Grupa VI - psy gończe, posokowce i rasy pokrewne; sekcja 1.3 – małe psy gończe
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Użytkowanie: pies gończy
Aktywność: duża (ocena: 5)
Plusy: przyjacielski, odważny, inteligentny, chętny do różnych aktywności, towarzyski
Potencjalne minusy: może uciekać za zapachem, uparty
Podatność na pracę z człowiekiem: dobra (ocena: 4)
Czego wymaga praca z psem?: Konsekwencji, zaangażowania we wspólną pracę, cierpliwości, odpowiedniej motywacji, skupienia, pozytywnych bodźców
Co kochają te psy?: Ruch, aktywne zajęcia, węszenie
Rasa pierwotna: Nie
Socjalność: Duża (ocena: 4)
Wymagane czesanie: Tak (ocena: 3)
Wysokość w kłębie: 33-40 cm