Oznaczanie przedmiotów – co powinieneś wiedzieć

Nadszedł czas na naukę oznaczania przedmiotów.  Musimy pamiętać o tym, że pies przy przedmiocie powinien zachowywać się spokojnie – to znaczy wszystkie przejawy zniecierpliwienia jak nerwowe dotykanie przedmiotu, przerzucanie ciężaru ciała – będą odpowiednio wypunktowane.

Według regulaminu pies powinien przedmiot oznaczyć lub zaaportować (czego w praktyce raczej się nie stosuje).

Oznaczenie przedmiotu może mieć formę zajęcia przez psa pozycji leżącej, siedzącej lub stojącej z przedmiotem pomiędzy przednimi łapami. Żadną częścią ciała pies nie powinien przedmiotu dotykać, a pozycja powinna być równoległa w stosunku do ścieżki śladu. Pies powinien zajmować pozycję możliwie jak najszybciej, chociaż jest pewien zakres tolerancji – jeżeli pies bardzo wolno pracuje na ścieżce.

Kiedy już zwierzak raz zajmie pozycję, przewodnik kładzie linkę na ziemi i na znak sędziego podchodzi do psa, by podnieść przedmiot. W większości przypadków sędzia będzie chciał podejść razem z nami aby móc sprawdzić pozycję psa z bliska. Przewodnik może podejść od prawej lub lewej strony, ale nie może zmieniać raz już zajętej obok psa pozycji. Przewodnik powinien stanąć na wysokości łopatki psa, po podniesieniu przedmiotu chowa go do kieszeni, podnosi linkę i wydaje psu komendę do podjęcia dalszej pracy, przez cały czas pies powinien utrzymać pozycję nieruchomo. Dozwolony jest krótki odpoczynek psa przy przedmiocie na prośbę przewodnika.

W razie wystąpienia trudnych warunków pracy, na śladach FH możliwe jest również wytarcie psu pyska wilgotną ściereczką, która wcześniej powinna być pokazana sędziemu. Podczas meldunku przed rozpoczęciem pracy nie ma potrzeby zgłaszać sędziemu w jakiej pozycji pies oznacza przedmioty – wystarczy zgłosić, że to robi. Pies może w tym wypadku zaznaczać przedmioty w różnych pozycjach, ale raz zajętej pozycji nie może już zmienić.

W dalszych artykułach skupię się na przedstawieniu metody nauki najbardziej popularnego sposobu oznaczania przedmiotu,  czyli w pozycji leżącej. Analogicznie tę samą metodę można wykorzystać do nauki stanie lub siedzenia przy przedmiotach.