Nauka przedłużania kontaktu wzrokowego

Kolejnym etapem będzie nauka przedłużania kontaktu wzrokowego mimo rozproszenia, czyli widocznej nagrody.

Możemy unieruchomić psa komendą (na przykład posadzić go przed sobą) lub po prostu usiąść/ kucnąć przed nim na ziemi.

Bierzemy smakołyk w dłoń, zaciskamy pięść i przytrzymujemy na wysokości psiego pyska nieruchomo. Większość psów w tej chwili będzie próbowała dostać się do jedzenia napierając na dłoń lub próbując wyrwać/wgryźć się w pięść. Zazwyczaj trzeba uzbroić się w cierpliwość, a przede wszystkim nie poruszać dłonią i jej nie otwierać.

Spróbujmy zachęcić psiaka do spojrzenia na nas wymawiając jego imię miłym, wesołym głosem.

Kiedy tylko uda mu się na sekundę oderwać wzrok od ręki z nagrodą i spojrzeć w oczy (pies powinien już znać to zachowanie i próbować je zaoferować przy niewidocznej nagrodzie), natychmiast używamy markera, otwieramy dłoń i wylewnie chwalimy oraz nagradzamy. W czasie takiej sesji pies powinien się dowiedzieć, że im szybsze odwrócenie wzroku od dłoni z nagrodą i zaoferowanie kontaktu, tym szybciej pojawi się marker i zachowanie zostanie nagrodzone.

W kolejnym etapie możemy powoli otwierać dłoń ze smakołykiem w czasie gdy pies oferuje kontakt.

Jeżeli przerwie oferowane zachowanie i spróbuje wyrwać smakołyk, natychmiast zamykamy dłoń i nagroda staje się znów niedostępna. Po chwili powtarzamy czynność i czekamy na to, aż zwierzakowi uda się utrzymać kontakt mimo otwartej dłoni ze smaczkiem. Dopiero wtedy wyłapujemy zachowanie, wydajemy marker i natychmiast nagradzamy. Dzięki temu pies właśnie nauczył się, że widoczna nagroda nie oznacza że jest ona dostępna i tylko oferowanie konkretnego zachowanie (w tym przypadku kontaktu wzrokowego) prowadzi do pojawienia się markera i uzyskania dostępu do motywatora.

Oczywiście wtedy nasza słowo – marker staje się jedyną możliwą drogą zwolnienia do nagrody. Następnym etapem będzie przedłużanie i obciążanie tego zachowania. W momencie gdy pies wpatruje się w nas zaczynamy używać hasła przedłużającego zachowanie („dobrze!” „super!” „tak!”)  i dopiero po kilku sekundach zwalniamy psa do nagrody. Naturalnie ćwiczenie to możemy potem wykonywać przy użyciu trzymanej w dłoni zabawki. Kiedy już pies umie zaoferować i utrzymać kontakt mimo rozproszenia w postaci widocznej nagrody, możemy zacząć utrudniać zadanie na przykład poruszając powoli dłonią z jedzeniem zabawką w czasie gdy pies pozostaje w kontakcie.

Zdjęcie: archiwum prywatne Agnieszka Filar