Nosem.pl Zdrowie i dieta psa Choroby odkleszczowe u psów
Choroby przenoszone przez kleszcze stanowiąc coraz większy problem w Polsce zarówno w medycynie ludzi jak i zwierząt. Coraz częstsze i swobodniejsze podróże (najczęściej na tereny południowej Europy) sprzyjają zawlekaniu chorób niediagnozowanych do tej pory w naszym kraju.
Mogą występować na całej powierzchni ciała psa, choć najczęściej wybierają miejsca gdzie skóra jest delikatniejsza: okolice pach, pachwin, głowy, przestrzeni międzypalcowych, skóry wokół odbytu, sromu, czy napletka. Miejsce wkłucia i żerowania kleszcza może być źródłem zakażenia bakteryjnego (zwłaszcza gdy zostanie nieumiejętnie usunięty z pozostawieniem aparatu gębowego), mogą wytworzyć się ropnie, lub może dojść do przeniesienia przez kleszcza czynników chorobotwórczych. Może zdarzyć się iż jeden kleszcze przeniesie kilka patogenów – a przez to objawy chorobowe mogą być mylące, lub niespecyficzne.
Ślina jest główną drogą przenoszenia chorób odkleszczowych, choć nie tylko: w przypadku Hepatozoon spp. kleszcz musi zostać zjedzony przez psa.
W Europie największe znaczenie mają babeszioza, erlichioza, anaplazmoza.
Choroba rozwija się w ciągu 10-21 dni, najczęściej przebiega z ogólnym osłabieniem, wysoką gorączką, brakiem apetytu, odwodnieniem. Pierwotniak niszczy czerwone krwinki (erytrocyty) doprowadzając do anemii. Czerwony barwnik z krwinek (hemoglobina) jest usuwany z moczem, powodując jego bardzo ciemne zabarwieni, porównywane przez niektórych do koloru herbaty, lub coca coli.
Rozpoznanie opiera się na badaniu krwi: ocenie hematologicznej krwi, badanie PCR.
Choroba wymaga szybkiej reakcji i wdrożenia odpowiedniego leczenia. Nieleczona prowadzi do powikłań tj. niewydolność nerek, uszkodzenie wątroby, serca, oraz w konsekwencji wielonarządowych zmian, do śmierci.
Okres inkubacji choroby wynosi 8-20 dni, bakteria w tym czasie namnaża się w leukocytach (białych krwinkach), przedostając się do narządów tj. wątroba, śledziona, węzły chłonne, oraz niszcząc płytki krwi. Postać ostra choroby najczęściej objawia się apatią, bakiem apetytu, powiększeniem węzłów chłonnych, gorączką, wymiotami, dusznością. Przewlekła postać choroby ma bardzo mało specyficzne przebieg: psy chudną, są osłabione, mają wybroczyny, mogą okresowo krwawić z nosa, oraz mieć krew w moczu.
Rozpoznanie opiera się na badaniu krwi: hematologicznym, serologicznym, PCR.
Chorobę leczy się podając przez kilka tygodni antybiotyki.
Choroba ta rozwija się w ciągu 1-2 tygodnia od ugryzienia przez kleszcza. Wywoływana jest przez bakterię, która żyje wewnątrz komórek krwi tj. neutrofile, eozynofile, czy płytki krwi. Do najczęstszych objawów choroby należą: apatia, gorączka, anoreksja, kulawizny, bolesność brzucha.
Chorobę rozpoznaje się badając krew: wykonując testy serologiczne i/lub PCR.
Leczenie opiera się na podawaniu antybiotyków i leków wspomagających.
Jest chorobą wywoływaną przez krętki. Okres inkubacji wynosi od 2 do 5 miesięcy. Najbardziej znany objaw choroby – rumień wędrujący – nie jest stwierdzany u psów, ze względu na pigmentację skóry i gęstą sierść. Choroba najczęściej przebiega subklinicznie, ale ma charakter nawrotowy. Objawy boreliozy to głównie kulawizny, gorączka, apatia. Bakteria atakuje narządy wewnętrzne, nie pozostając w krwi czy moczu.
Rozpoznanie można postawić na podstawie badań krwi: serologii.
Leczenie polegające na podawaniu przez kilka tygodni antybiotyków, nie doprowadza to jednak do wyleczenia wszystkich psów.
ZAPOBIEGANIE chorobom przenoszonym przez kleszcze, opiera się na podawaniu preparatów przeciwko ektopasożytom. Stosowanie szczepionek przeciwko borelliozie jest mocno dyskusyjne: chroni tylko przez zakażeniem Borellia burgdorferii, a w przyrodzie mamy wiele innych gatunków tej bakterii.
Zwalczanie kleszczy jest metodą z wyboru zapobiegania chorobie.